در این کتاب با بررسی روش تصحیح ابیات عربی در گلستان سعدی و مقایسهٔ آن با روش تصحیح ابیاتِ عربیِ متون مصنوع، نشان می‌دهیم که مصححان متون مصنوع به دلیل ملاک قرار دادن قواعد عروض و قافیه عرب در بررسی ابیات عربی این متون، روش درستی را برای تصحیحشان اتخاذ کرده‌اند، درحالی‌که مصححان گلستان، به دلیل ملاک قرار دادن قواعد عروض سنتی فارسی، ابیات عربی این متن را با صورت‌هایی نادرست از نظر عروض و قافیۀ عرب ضبط کرده‌اند. از طرفی، در دو ترجمۀ عربی از گلستان و شرح یک شارح عثمانی ضبط این ابیات ایرادات بسیار کمی در عروض و قافیه دارد و علت این امر آشنایی مترجمان عرب و شارح عثمانی با قواعد عروض و قافیۀ عرب بوده است. بنابراین لازم است که محققان زبان و ادبیات فارسی در بررسی یا تصحیح ابیات عربی در متون نثر فارسی به مآخذ عروض و قافیۀ عربی، و نه فارسی، رجوع کنند.
